Apa dalam fikiran penjenayah ragut?

TERSENTUH hati sesiapa sahaja yang menatap berita jenayah ragut yang menimpa pasangan suami isteri, Allahyarham Abdul Rahman Mohd. Kaladin dan isterinya, Noriha Abdul Rahman di ibu negara, kelmarin.
Kejamnya peragut bermotosikal itu kerana sanggup melakukan jenayah tanpa memikirkan kesan kepada mangsa.
Ketika Malaysia sudah merdeka selama 52 tahun dan menuju ke arah negara maju, kes ragut sehingga mendatangkan kecelakaan masih berlaku.
Penjenayah ragut itu sudah pasti tiada naluri kemanusiaan - sanggup membunuh semata-mata untuk mendapat keuntungan cepat. Mereka tidak memikirkan anak-anak mangsa yang kehilangan bapa. Mereka juga tidak memikirkan trauma yang dihadapi keluarga insan malang berikutan kejadian itu.
Apa yang mereka fikir ialah barangan ragut dapat dijual untuk membeli dadah (sekiranya peragut itu penagih dadah). Atau berbangga kerana mangsa jatuh tergolek sehingga mati (selepas membaca akhbar).
Sebenarnya pemikiran inilah yang berada dalam otak penjenayah ragut. Mereka langsung tidak memikirkan musibah yang menimpa mangsa. Bagi mereka, 'kerja' mesti diteruskan. Selamat atau mati mangsa, itu bukan soal yang perlu ditanggung oleh mereka.
Kenapa peragut berfikiran begitu? Ada dua kemungkinan. Pertama, penjenayah ini berfikiran singkat, tidak berpelajaran apatah lagi didikan akhlak. Tetapi mereka memerlukan wang untuk terus hidup menyebabkan sanggup melakukan semua itu.
Kemungkinan kedua, pengaruh budaya luar khususnya Barat yang diimport daripada filem dan aksi ganas di televisyen menunjukkan bahawa jenayah ragut itu boleh berlaku di mana-mana. Bagi mereka, sesiapa sahaja boleh melakukan jenayah seperti itu, asalkan mereka berani.
Selagi ada dua faktor kemungkinan ini, selagi itulah jenayah ragut sukar untuk ditangani, waima polis membuat pemantauan dan mengisytiharkan lokasi-lokasi panas di mana ceruk rantau sekalipun.
Bagi penulis, didikan adalah jalan yang terbaik untuk menangani masalah ini. Sudah pasti penjenayah mempunyai ibu dan bapa. Kenapa mereka sanggup melakukan jenayah ini?
Kenapa ibu bapa mereka tidak mengajar anak supaya jangan meragut dan membunuh orang.
Sudah pasti ada sesuatu yang tidak kena, sehingga didikan itu tidak sampai ke minda anak-anak mereka. Mungkin keluarga itu berantakan sehingga anak terbiar dan melakukan jenayah. Atau si anak itu ingin membuktikan kepada ibu bapa bahawa dia juga boleh hidup di kota (walaupun ibu bapanya tidak tahu kerjanya ialah penjenayah).
Penulis pasti, jika didikan ibu bapa cukup terhadap anak-anaknya, tidak perlu polis meletakkan anggota yang ramai untuk berkawal, dan pada masa yang sama mengisytiharkan lokasi panas di mana-mana tempat kejadian jenayah itu.
Pada masa yang sama, tahniah dikalungkan kepada seorang warga kota, Md. Sazuan Mahyudin, 28, yang cuba mengejar peragut yang men